Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/49

 — O co! o co! przecież znasz ten mój osobliwy zegar z kukułką.
 — Znam ten stary grat, jak zły grosz.
 — No, proszę cię, tylko tak nie mów. Nie znasz się, nie masz o tem najmniejszego wyobrażenia i dowodzisz: Grat! Proszę cię, cóż to jest grat?... Należy rozróżniać... Nie wszystko, co stare, jest gratem — są i antyki...
 — Jak my obaj, naprzykład — rzekł, śmiejąc się, Jajko.
 — To znów co innego. My, zwłaszcza gdy nikt nie słyszy, możemy sobie po przyjacielsku na cztery oczy powiedzieć, że jesteśmy dwa stare graty i ściśle biorąc, nie miniemy się z prawdą — ale nazwać mój zegar starym gratem... to daruj, kochany Symplicyuszu, wyrażenie — to jest, że tak powiem... barbarzyństwo!
 — No, nie gniewaj się... w twoim własnym domu nie chciałbym ci robić przykrości, otóż cofam niewłaściwe wyrażenie i uroczyście nazywam twoją kukułkę nie gratem, lecz antykiem.
 — Przez żarty?
 — Nie, nie, na seryo — ale gdzież racya do martwienia się?