Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/50

 — Widzisz, ten zegar, ten mój najmilszy zegar, spadł ze ściany i rozbił się na drobne kawałki!
 — Ten z kukułką!
 — Ten, ten mój przyjacielu...
 — No, jeżeli tak, to czekajże. Za parę miesięcy będę na jarmarku w Łowiczu i kupię ci taki sam, nowiuteńki... Jak zacznie kukać, to ręczę ci, że w stajni słychać będzie...
 — A proszę cię! To zakrawa na żart — takich zegarów już dziś nie wyrabiają, to nie takie, lecz licha tandeta niemiecka... Dla tego wstrzymaj się z tym podarunkiem...
 Pan Symplicyusz, nie chcąc gospodarza draźnić, wnet na inny przedmiot rozmowę zwrócił.
 — Byli u ciebie niemcy podobno? — zapytał.
 — Byli...
 — Zapewne o kupno Maciejowa?
 — A niby...
 — Joel mi mówił, że jesteście blizcy końca — że masz zamiar sprzedać...
 Pan Mikołaj milczał. Wstał od stołu i wielkiemi krokami zaczął chodzić po pokoju. Widocznem było, że humor traci.
 — Tedy, kochany panie Mikołaju — odezwał się