Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/56

nie zrobisz. Cóż to znaczy tydzień! Tyle czasu nie widzieliśmy się, — a starzy jesteśmy obaj — możemy się więcej nie zobaczyć... posiedzisz więc, bracie, posiedzisz! Stancyjka dla ciebie na górze gotowa, konia ci spasę, że będzie gruby, jak baryła... tylko o odjeździe nie gadaj — i siedź...
 — No, dobrze to jest, mój panie Michale... zobaczymy zresztą; powiedz mi wszakże naprzód, gdzie są twoje dzieci, pan Karol, pani Lucyna?
 — Są w domu, jak zwykle...
 — Karol zapewne w polu...
 — Ale gdzież tam!
 — Cóż więc robi?
 — Jak obecnie, to śpi...
 Jajko na zegarek spojrzał.
 — Dziwi cię to? — rzekł pan Mikołaj smutnie — i mnie dziwiło z początku, ale z czasem przyzwyczaiłem się.
 — Istotnie, do dziesiątej spać na wsi! Dalibóg to sztuka...
 — W samej rzeczy. Już jabym nie potrafił. U mnie to, proszę, byle dzień się zrobił — sen z powiek ucieka...