Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/58

ciężko... Nagle myśl mu jakaś błysnęła. Zerwał się z krzesła, rękę na ramieniu gościa położył i rzekł:
 — Słuchajno, Symplicyuszu... Zdaje mi się, że wspominałeś mi kiedyś, iż za młodu do realnych szkół uczęszczałeś...
 — Tak...
 — I że podobno matematykę dobrze znasz...
 — Na swoje potrzeby dość...
 — Założyłbym się, że was tam i mechaniki uczono...
 — Troszeczkę...
 — No więc, byłbyś moim nieprzyjacielem, gdybyś mi nie pomógł zreparować kukułki...
 — Ha, ha — ależ nie jestem zegarmistrzem.
 — To nic. Powiadam ci, że nie święci garnki lepią. W ostatnim razie, gdy będziemy mieli jaką wątpliwość, przywołamy młynarza... Sprytny to majster! Koło, paprzycę, zastawki wyrysuje ci jak najlepszy inżynier — a przytem i majstrowaty jest... Młocarnię mi kiedyś zreparował doskonale.
 — Ano, kiedy taki majster, to go jegomość zawołaj, niech reparuje, a raczej niech próbuje, może mu się uda...