Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/63

szacowne szczątki, ale jak fuknął na mnie... Rozpłakałam się tylko i uciekłam.
 Pani Luczna uśmiechnęła się, pokazując białe, równe ząbki.
 — I dlatego, że ci ojciec przykrość powiedział, ubrałaś się w czarną suknię? — zapytała. — Szkoda i sukni i fatygi, nasz ojczulek nie zna się na tej symbolice barw...
 — Ależ nie! nie! Miałabym też po czem czarno się ubierać?! Tak często pan Mikołaj gniewa się na mnie, że musiałabym chyba nie zdejmować nigdy czarnych sukien.
 — Więc jakaż racya do stroju? Czy się kawalera spodziewasz?
 — Już przyjechał...
 — Kto? kiedy?
 — Przyjechał dziś, niedawno — a kto, niech Lucynka zgadnie...
 Pani Lucyna zarumieniła się.
 — Może, może pan Floryan z Warszawy...
 — Tym razem nie pan Floryan...
 — Więc któż?
 — Zgadnij!