Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/64

 — No, nie nudź, moja Weronisiu, tylko powiedz...
 — Więc powiem... jest pan Symplicyusz...
 — Jajko!? przyjechał? naprawdę? — a to doskonale! To się wybornie składa — trzeba zaraz dać znać Karolowi... Moja Weronisiu, nie wiesz, gdzie jest Karol?...
 — Dziś nie widziałam go jeszcze, ale zdaje mi się, że ma zamiar wyjechać. Dopiero co chłopak przyprowadził osiodłanego konia przed ganek...
 — Znowuż się wlecze do Czarnej, ale dziś z tego nic nie będzie. Są ważniejsze rzeczy...
 — Właśnie wychodzi — rzekła panna Weronika.
 — Karolu! Karolu! — zawołała pani Lucyna — wróć no się, proszę...
 — Co chcesz, Lucynko — zapytał, wchodząc.
 — Chcę, żebyś wyperswadował sobie dzisiejszą wycieczkę i dał jej za wygranę.
 — Ciekawym, dla czego?...
 — Nie pytaj, tylko każ odprowadzić konia i nie ruszaj się z domu. Symplicyusz jest... rozumiesz, co to znaczy...