Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/67

łaj z wagami — całość na żaden sposób złożyć się nie dała.
 Po wielu niefortunnych próbach, postanowiono odłożyć zmudną pracę do wieczora.
 Akurat panna Weronika dała znać, że obiad na stole.
 W jadalnym pokoju znajdowała się już pani Lucyna i jej brat.
 Gdy Jajko wszedł, ukłonił się paniom z uprzedzającą galanteryą, lecz pani Lucyna zbliżyła się sama do niego i podając mu rękę, rzekła:
 — Zamiast przywitania, należy się panu wymówka: godziłoż się od tak dawna w Maciejowie nie być?
 — Pani dobrodziejko — odrzekł — od dziś rana naprawiam to przewinienie.
 — Tak, naprawiasz pan zegary, jak słyszę.
 — A wiesz, Lucynko, — zawołał z ożywieniem pan Mikołaj — Symplicyusz jest majster. Jak zaczął kukułkę na wszystkie strony obracać, za sznurki ciągnąć, mieszkami ruszać, tak kuknęła.
 — Zdaje ci się.
 — Przecież słyszałem na własne uszy. Słowo