Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/81

ce gniewu, potrafił jednak zapanować nad sobą i przybrawszy wnet swój dobroduszny wyraz twarzy, rzekł spokojnie:
 — Zrobi się, zrobi.
 — Dla pewności — odezwał się pan Karol — możnaby umowę naszą jakoś, że tak powiem, utrwalić...
 — Skrypcik niby...
 — Naturalnie.
 — Na co? Nie trzeba.
 — Ale zawsze... przecież jesteśmy śmiertelni.
 — Bez skrypciku zrobię, co do mnie należy.
 — Jakżesz podziękować panu mamy? — zawołała pani Lucyna.
 — Nie trzeba, pani dobrodziejko, nie trzeba... Zresztą później o tem, dotychczas jeszcześmy nic nie zrobili...
 — Ja już spokojny jestem — odezwał się pan Karol — jestem spokojny tak dalece, że nawet na kilka godzin wyjadę. Jutro znajdziemy chwilę czasu do pomówienia, przedstawię panu warunki, na jakie się nabywcy zgadzają, i napiszę do nich, żeby przyjechali... czas drogi...