Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/97

 — Robiłem, co mogłem.
 — I nic pan nie zrobiłeś! I trzeba będzie dłużej jeszcze siedzieć tu, w tym przeklętym kącie, wegetować, schnąć za życia. Rozpacz ogarnia...
 — Dla czego? Na miłość Boską, człowieku, co jest rozpaczliwego w pańskiem położeniu?
 — Napróżno tłomaczyłbym, pan tego nie zrozumiesz; dość będzie, gdy powiem, że odetchnę z chwilą, gdy stąd wyjadę na zawsze...
 — A jednak tu się urodziłeś, panie Karolu, tu przyszedł na świat ojciec twój, dziadek... tu spoczywają ich kości...
 Pan Karol zachmurzył czolo.
 — Stara to piosnka... — rzekł niechętnie.
 — Właśnie może dlatego każdy powinienby ją śpiewać...
 — Są kwestye, co do których nie łatwo byłoby porozumieć się nam, panie Symplicyuszu.
 — Mylisz się pan dobrodziej. Są kwestye, co do których nie może być dwóch zdań.
 — A jednak...
 — Chcesz pan powiedzieć, że pan myślisz inacze, a ja inaczej. Prawda, ale pańskie poglądy z czasem ulegną zmianie.