Strona:Klemens Junosza Wybór pism Tom V.djvu/111

 — Znowuż?
 — A to bez przyzwyczajenie; służyłem u pięciu hrabiów i u dwóch żydów i takem oto do jasności przywykł, że już nie umiem inaczej.
 Pociąg przywiózł z Warszawy panią Michałową z córką, siedmnaście pudełek i tłomoczków w wagonie, pięć wielkich koszów i kufer za kwitem.
 Powóz ogromnie się pani podobał.
 — Mężu, czy to nasz ekwipaż? — spytała.
 — A nasz.
 — Ale gdzież się tu rzeczy pomieszczą?
 — Przyszła po nie osobna furmanka, wóz w drabinach.
 — Także nasz?
 — Spodziewam się!
 — Ileż więc mamy tych koni, wozów, powozów?
 — Na swoja potrzebę; ale siadajcie, rzeczy wasze odbierze i przywiezie Walenty.
 Podał żonie rękę i cała rodzina ulokowała się w powozie.
 — No, Mikołaju, jedź teraz.
 Gniadosze szarpnęły z miejsca tak gwałtownie, że aż pani Michałowa krzyknęła przerażona.
 — Nie bój się duszko — uspokajał pan Michał, — to są przecież nasze konie, nie dorożkarskie szkapy.
 Swoją drogą, pani nie uspokoiła się, aż dopiero wtedy, gdy zaczęły się piaski, w których ciężko było spasionym szkapom ciągnąć powóz z czterema osobami.
 — Jak-że ci się okolica podoba? — zapytał pan Michał żony.