Strona:Klemens Junosza Wybór pism Tom V.djvu/117

 Pan Michał poszedł wydać dyspozycyę, a gość na ganku pozostał. Bystrem okiem znawcy objął wszystkie budynki i ocenił je na poczekaniu, potem wodził wzrokiem po bliższych polach i patrzył na zboża, mrucząc coś pod szorstkiemi wąsami. Gdy podano jedzenie, był już mniej pesymistycznie usposobiony. Wypił jeden i drugi kielich wódki, zjadł kawał pieczeni, masę wędlin, a potem bez ceremonii krótką fajeczkę nałożył i zapalił.
 — Bóg zapłać — rzekł; — najadłszy się, w pole teraz można.
 Poszli z panem Michałem i Walenty się powlókł za nimi.
 Dziwirejko coraz lepszy miał humor.
 — Słuchaj-no ty, ciwunie, czy jak tam — rzekł do Walentego, — u was rola biała?
 — Taka jak Bóg dał, wielmożny panie.
 — A wiesz, że na czarnej roli chleb się rodzi, a po białej pies chodzi?
 — Wiadomo, wielmożny panie, ale zawdy u nas ludzie chleb jedzą, a boćwiną i inszem zielskiem wieprze jeno karmią.
 — Ty, ciwunie, pewno się ślepy urodził?
 — Może i ślepy, ale zawdy dojrzę, czy kto ma rozum, czy głupi.
 — A takoż gęba zębata, niech cię las trzaśnie!
 — Wielmożny panie — odrzekł Walenty, — żeby wilk zębów nie miał, to by go dawno psi zjedli.
 Dziwirejko chłopa po ramieniu uderzył.