Strona:Klemens Junosza Wybór pism Tom V.djvu/118

 — A ja takich lubię — rzekł, — co się zjeść w kaszy nie dadzą. Jak tobie imię, bracie?
 — Walenty, wielmożny panie.
 — Ładnie, ładnie. No, Walenty, a dla czego tu żyto lepsze, niż tam przy drodze? — zapytał.
 — Bo na łubinie siane.
 — Patrzaj go, na łubinie! Pod łubin uprawiać i pod żyto uprawiać, i łubin siać i żyto siać, a tylko żyto zbierać. Jakiż to u was rachunek?
 — Żyta, panie, w dubelt.
 — Aha! jak raz, policzyłeś może.
 — Juści, rachowało się.
 — Pszenicy wysiewać tu można po sto korcy? Prawda? — mówił dalej, śmiejąc się.
 — Choćby cebulę sadzić, wielmożny panie, ziemia cierpliwa, nie wyrzuci.
 — Marny folwark, panie dziedzicu — rzekł po chwili Dziwirejko, do pana Michała się zwracając, — figa suszona i tyle, a drogo, dalibóg obrzydliwie drogo! Wy tu, pod Warszawą, niedługo ziemię na funty sprzedawać zechcecie!
 — Wielmożny panie — odezwał się Walenty, — ziemię jak ziemię, ale drzewo to w Warszawie już na funty sprzedają.
 — Nie może być!
 — W samej rzeczy — potwierdził pan Michał, — na funty.
 — Komedya czysta! Tyle lat żyję, nie słyszałem, tylem lasu już sprzedał, nie słyszałem... Dawniej na morgi liczono, później na sztuki, na sążnie, Niemcy no-