Strona:Klemens Junosza Wybór pism Tom V.djvu/119

wą miarę zaprowadzili: kubiki, a teraz patrzaj-że, na funty! Takoż miara! Herbata na funty, tabaka, rozumiem, a oni drzewo! Co kraj to obyczaj.
 Dziwirejko ciągle mówił, a oka z zagonów nie spuszczał, coraz to przystanął, grudkę ziemi podniósł, w palcach ją rozkruszył, badał.
 Kiedy się trochę naprzód wysunął, pan Michał szepnął do Walentego:
 — Jak myślisz? Kupi, nie kupi?
 — Chyba że nie — odrzekł, kręcąc głową, Walenty.
 — Dla czego?
 — Zna się, wielmożny panie.
 — O! proszę!
 Łąkę szczególniej pilnie Dziwirejko badał, a nad rzeczką długo stał, listki z olszyny obrywał i na wodę rzucał.
 Walenty uśmiechał się nieznacznie; dostrzegł to szlachcic.
 — Aha, śmiejesz się, ciwunie, myślisz sobie: zpod Suwałk ciarach przyjechał i bawi się nad wodą, jak dziecko... prawda?
 — Ale zaś!
 — A widzisz, Walenty, ty mądry niby chłop, a głupi. Listek pokazuje jak prędko woda bieży, a woda pokazuje, czy tu warto młynek postawić. Dużo u was w okolicy młynów?
 — Wiatraków kilka jest.
 — A wodnych?
 — Nie; w blizkości niema.