Strona:Klemens Junosza Wybór pism Tom V.djvu/124

 — Proszę pana — wtrąciła pani Michałowa, — posagi nie są niezbędne.
 — A jakże?
 — Żenią się ludzie i bez posagów, z miłości.
 — Z miłości! Chce pani wiedzieć jakie jest moje zdanie? Ja kombinuję poprostu: sama miłość, samo głupstwo, z posagiem miłość, inna rzecz.
 — Pan twierdzi, że miłość głupstwo, ależ to herezya!
 — Być może; ale ożenić się bez funduszów i niby to z wielkiej miłości unieszczęśliwić ukochaną kobietę, skazać ją na ciężkie życie, na brak wszystkiego, na zmartwienia, to, pani dobrodziejko, po mojemu nie herezya, ale takoż paskudztwo.
 — Więc, podług pana, każdy młody człowiek powinien ubiegać się o posag?
 — Dlaczego każdy? Który bogaty, to nacóż mu posag, a który biedny, na cóż mu jeszcze większa bieda? Tak mi się zdaje.
 Dziwirejko pożegnał państwa Michałów bardzo serdecznie.
 — Może ja tu jeszcze będę, a może i nie będę, to już od Stasia zależy; on przyjedzie mniej więcej za tydzień.
 — Więc — spytał pan Michał, — przez ten czas ze sprzedażą mam się wstrzymać?
 — A chowaj Boże, dlaczego? Trafi się kupiec, zechce dobrze zapłacić to i owszem, sprzedać. Dla mego Stasia piasku na świecie nie zbraknie.
 Nazajutrz i przez kilka dni następnych pan Michał