Strona:Klemens Junosza Wybór pism Tom V.djvu/144

Oto powód, dla którego stawiam się w porze cokolwiek spóźnionej.
 — No, proszę pod dach, bardzo proszę — odezwał się pan Michał — jakże zdrowie szanownego pana Dziwirejki?
 — Ojczym mój ma się doskonale, jak zwykle. Praca przy gospodarstwie służy zdrowiu.
 Gdy weszli do pokoju, znaleźli już stół zastawiony; pani Michałowa z wielką powagą siedziała przy samowarze, panna Jadwiga również znajdowała się przy stole.
 — Przedstawiam ci, żono: pan Stanisław Ciecierski. Moja żona i moja córka Jadwiga.
 Stanisław usprawiedliwiać się zaczął, że o tak spóźnionej porze się zjawia.
 — Gość zawsze jest mile widziany w naszym domu — odrzekła pani — a dziś stokroć bardziej niż kiedykolwiek, bo jesteśmy jakby w oblężeniu i wszelką pomoc witamy z wielką radością. Pan zapewne nie lęka się opryszków?
 — Żeby się kogoś bać, przedewszystkiem trzeba go widzieć.
 — Cicho, na Boga... nie mów pan tak... można w złą godzinę wymówić. Czy ma pan jaką broń przy sobie?
 — Mam rewolwer...
 — Ach, co za cudowne zrządzenie losu! Teraz jestem znacznie spokojniejsza... A czy człowiek, który pana przywiózł już odjechał?
 — Zdaje mi się, że nie...