Strona:Klemens Junosza Wybór pism Tom V.djvu/159

a raczej z winy tego roztrzepańca... więc powinnam się panem na razie przynajmniej zająć...
 Cóż było robić? Poddałem się i trzymając na twarzy gałganek umoczony w zbawczej arnice, siedziałem przy oknie; na drugiem krześle usiadła dama, a kocmołuszek akompaniował naszej rozmowie szalonem staccatem na nieszczęsnej kanapie.
 — Pan szedł na górę?
 — Tak, pani.
 — Do malarza?
 — To mój przyjaciel... znamy się oddawna...
 — Ach... czy w pańskim wieku można mieć pojęcie, co to znaczy dawno?
 — Przynajmniej względne:
 — Chyba... I ja tego malarza znam.
 — Poczciwy chłopak.
 — Skończony łobuz!
 — Artysta...
 — Podobno wszyscy oni tacy... ale i nieprzyjaciel przyzna, że ma talent. Panie, jak on maluje koty! jakie koty!... co za koty!... jak żywe, tyle tylko, że nie miauczą.
 — Z kotami mieszka... Dawno go pani zna?
 — Już dwa lata. Nie mówił panu o tem?
 — Nie.
 — Ja zawsze powiadam, że on musi z Wilna pochodzić. Skryty jest. On daje mojej starszej córce lekcye rysunków... Dziewczyna ma talent, a jaka pracowita! Czy pan da wiarę, że wyrysowała już chyba ze trzy tysiące kotów! Ołówkiem nie ołówkiem, kredką nie