Strona:Klemens Junosza Wybór pism Tom V.djvu/162

 — Nic; idzie mi tylko o to, żebyś ty jej lekcyj nie dawał.
 — Ależ, człowieku! ja nietylko kota, ale nawet kociego ucha nie umiem wyrysować!
 — To ci się chwali. Mani możesz dawać lekcye geometryi wykreślnej, gry na flecie, gramatyki porównawczej, sanskrytu, kroju paryzkiego, buchalteryi włoskiej, czego ci się podoba; tamtej nic... Zgoda?
 — Ależ ja wcale nie mam intencyi...
 — No, to dobrze; nie ma o czem mówić.
 — Jednak, wiesz co, Julku? skryty jesteś.
 — Ja?!
 — Nie wspominałeś mi nigdy, że masz uczennicę, że...
 — Alboż pytałeś mnie o to?
 — Trudno miałem pytać, nie wiedząc.
 — Trudno miałem odpowiadać nie pytany. Jak uważasz tego burego kota? — zapytał, wskazując na stalugi.
 — Solidny — odrzekłem.
 — To mało. On nie jest solidny, on jest uroczysty, majestatyczny, wspaniały. Co najmniej, to koci hrabia, lub baron.
 — Zapewne; ale, mój kochany, powiedzże mi, kto jest właściwie ta pani Milska?...
 — Jak to kto? Przecież ją widziałeś...
 — I słyszałem często jej nazwisko u nas, w domu, ale swoją drogą nie znam jej.
 — Jest kobieta uczciwa.
 — Nie wątpię. Zapewne kapitalistka...