Strona:Klemens Junosza Wybór pism Tom V.djvu/184

go wcale, bo znany był im, jeden tylko Bryś warknął i to nie ze złości, ale z przyzwyczajenia. Od tego jest pies; ale i to głuche warknięcie przykro dotknęło Icka. Kiedyindziej byłby nie uważał wcale, dziś mu przykro. Człowiek, nabity prochem zmartwienia, mając pełne serce żółci, o byle głupstwo się obraża, wszystko go boli.
 I to go bolało, że dziedzic fajkę palił, że nie płakał nad swoją hypoteką, że nawet uśmiechnięty był.
 Czego on uśmiechnięty?
 — Jak się masz Icku?
 Icek zwyczajem swoim chciał powiedzieć: dziękuję wielmożnemu panu, już miał nawet te słowa na języku, ale cofnął je i pewnym, nawet cokolwiek podniesionym głosem rzekł:
 — Ja, proszę pana, ja się wcale nie mam.
 — To źle...
 — Może być źle, może być dobrze.
 — Lewą nogą musiałeś dziś z łóżka wstać.
 — Ja ich obydwóch nie czuję.
 — Więc choryś?
 — Nie gadałem jeszcze z doktorem.
 Dziedzic popatrzył na Icka uważnie i po chwili rzekł:
 — Ja cię nie poznaję dziś.
 — To lepiej, ja już nie jestem ten sam Icek, co byłem wczoraj.
 — Odmienili cię?
 — Nie jestem ten sam.
 — A jakiż u licha jesteś?
 — Inakszy; ja panu co powiem, na co ma być