Strona:Klemens Junosza Wybór pism Tom V.djvu/199

 — Jak Bóg da dużo, to się je dużo, a jak mało to mało, ale zawsze się je swój, nie cudzy...
 I znowu ziewnął głośno.
 — Słuchajcie-no Marcinie, ja was proszę, nie ziewajcie wy tak brzydko.
 — Albo co?
 — Bo mnie od tego zimno jest.
 — Patrzajcie! a cóż mam robić?
 — Rozmawiajcie; powiedzcie co, to wam się spać odechce.
 — A cóż wam powiedzieć? Nie mam ja do powiedzenia dużo. Ot, wy prędzej; ponoś gdzieś do zamorskich krajów macie jechać.
 — No, mam, to prawda jest... ja pojadę.
 — To niech Icek jedzie.
 — I wiecie, że ja tu już do waszych paskudnych Trzęsidłów wcale nie powrócę.
 — A to niech Icek nie wraca.
 — No, i wy mnie nie będziecie żałowali? Nic, ani trochę?
 — A czego?
 — Jak to czego? Mnie, Icka? Co wy tu będziecie bezemnie robili?
 — To co i zawsze, będziemy orali, siali, żęli, kosili, młócili, sprzedawali zboże.
 — A kto je od was kupi, jak mnie nie będzie.
 — Insze żydy; urodzaj na nich wielki co roku, nie zabraknie. Czy rok mokry, czy suchy, zawsze przybywają. Gradu na nich nie masz, ani powodzi.
 — Marcinie, wy jesteście wszyscy paskudny na-