Strona:Klemens Junosza Wybór pism Tom V.djvu/59

ale dziś... wdzięczna sobie jestem za tę ostrożność... Mogłyby być następstwa okropne.
 Regent z krzesła się zerwał.
 — Maniu! — zawołał — co to za mistyfikacya!... ty mnie bierzesz na fundusz!
 — Mówię zupełnie seryo... Czy wiele trzeba do nieszczęścia?... ach, mój drogi... tak zwany moment psychologiczny spada niespodzianie, jak piorun, jak aerolit z nieba... Każda z nas ma serce, ale, na szczęście, czuwałam jak matka... Boże! gdy pomyślę...
 — Ale się przecież nic nie stało...
 — Owszem, stało się, niestety.
 — Maniu, dalibóg nie wierzę.
 — Posłuchaj... przyłaził, bo nie powiem, że przychodził.
 — No, w tem przyznaję ci słuszność...
 — Przyłaził, wzdychał jak miech kowalski, przewracał oczami jak puszczyk... przysyłał kwiaty...
 — Nawiasem powiedziawszy, bardzo ładne.
 — Tem gorzej, mój mężu, tem gorzej; mówił o smutku, o tęsknocie, o różnych rzeczach. Czy to wielka rzecz zawrócić głowę młodej kobiecie, która potrzebuje kochać, dla której miłość jest nieodzownym warunkiem istnienia, jedynym celem w życiu — więc też biedna Stefcia przywiązała się do niego szalenie.
 — No, no; a ja miałem ją dotychczas za kobietę niegłupią...
 — Nazwij to jak ci się podoba, szaleństwem, głupotą, czem chcesz, ale fakt jest faktem: potrzeba kochania... właściwość miękkiej, delikatnej natury kobiecej...