Strona:Kobieta polska w nauce.pdf/17

ilość kwestji, które w ciągu lat pracy swojej poruszyła: cały kalejdoskop różnorodnych — zdawałoby się napozór — ugrupowań i zestawień, które jednak w gruncie rzeczy spływały zawsze do wspólnego łożyska polityki gospodarczej, ekonomiki narodowej, spraw robotniczych związanych ściśle ze wszystkiemi innemi, jak: kwestja agrarna, socjalna, kapitalizm, ruch i rozwój ludności, spółdzielczość, kwestja kobieca, antialkoholizm i t. d.
 Sprawie rolnej poświęciła prace: „Własność rolna w Galicji“ Warszawa 1900 r. „Własność rolna w krajach Austrji“. Ekonomista — Warszawa 1903. „W sprawie reformy agrarnej“ Kultura Polski zesz. XXXII-XXXIV, 1918.
 Sprawie robotniczej: „Robotnicy młodociani w rzemiośle i rękodziełach w Krakowie“. Kraków 1913. Wywiady nad położeniem robotników wykwalifikowanych w Krakowie. Czasopismo prawnicze. Kraków 1901. „Przyczynki do kwestji robotniczej w Polsce“ Warszawa 1919. „Przed jutrem“ Współczesny ruch kobiecy wobec kwestji robotniczej“. Kraków 1897.
 Kwestji kobiecej: „Prawo wyborcze kobiet“. Warszawa 1918.
 Walce z alkoholizmem: „Badanie nad alkoholizmem w Galicji zachodniej“ Lwów 1902. „Alkoholizm w Galicji i jego zwalczanie“. Warszawa 1911.
 W zakresie kwestji socjalnej pisała o rewizjonizmie marxowskim jako zwolenniczka jego: p. t. „Przełom w socjaliźmie“. Lwów 1900.
 Odbiegając niekiedy od głównych wytycznych naukowej swej działalności, poświęcała chwile uwagi poetom i mędrcom, którzy z ekonomją społeczną nic nie mieli wspólnego. Ztąd powstały broszury: „Nietzsche-Zarathursta i „Filozofja Anhellego“, Kraków 1899.
 Pozatem jednak nie zbaczała z drogi, studjując takich uczonych myślicieli i ekonomistów jak Hoene-Wroński, Kołłątaj, Skarbek, którym poświęciła kilka prac swoich.
 Redagując przytem w latach 1912 — 1916 Bibljotekę dzieł ekonomiczno-społecznych — Warszawa Nakł. Arcta, wydała 11 tomów prac wybitnych ekonomistów polskich, zaopatrując każdą książkę wstępem przeważnie swego pióra, zawierającym charakterystykę danego autora i tło epoki. Znalazły się tam prócz Supińskiego, Skarbka, Hoene-Wrońskiego, Kołłątaja, Staszica, Stroynowskiego, prace mało znane szerszemu