Strona:Kodeks honorowy i reguły pojedynku.djvu/41

osoby piątej, z poza grona sekundantów, u nas nie jest praktykowane; powinno to jednak nastąpić, jeżeli z pośród sekundantów żaden do kierownictwa nie jest zdolnym. Jeżeli zdolnych jest kilku, wówczas wybiera się najdzielniejszego, najstarszego, lub zarządza się losowanie.
 Kierownikowi dodaje się pomocnika w osobie jednego z sekundantów strony przeciwnej.
 § 105. Wybór broni i wszystkie korzyści taktyczne muszą sekundanci przyznać obrażonemu. Za broń pojedynkową uznaje się u nas:

 a) pałasz lub szpadę,

 b) pistolet.

 § 106. Wszelka inna broń ma zastosowanie w t. zw. »pojedynku wyjątkowym«; ze stanowiska rycerskości i uznanych kodeksów honorowych pojedynki te i inne bronie są niedozwolone.
 § 107. Przy obrazach pierwszego i drugiego stopnia można na użycie pistoletu zezwolić tylko w wypadku, gdy jeden z przeciwników jest znany jako dobry szermierz na pałasze; jeżeli obaj przeciwnicy są nimi — wówczas jakość broni zostawia się ich mniemaniu.
 § 108. Przez losowanie wybiera się broń w następujących wypadkach:

 a) gdy obrażony nie przyjmuje pisemnych przeprosin od obrażającego;

 b) jeżeli obraza była zobopólną, a ten, co odpowiedział, dopuścił się obrazy cięższej, jednakowoż nie czynnej;

 c) jeżeli obaj przeciwnicy wzbraniają się podać przyczynę pojedynku;

 d) jeżeli niepodobna — nawet po zasiągnięciu zdania sądu honorowego lub sędziego rozjemczego — stwierdzić, kto jest obrażającym, a kto obrażonym.

 § 109. W pojedynku na pałasze jest regułą, że w wa-