Strona:Kodeks honorowy i reguły pojedynku.djvu/48

Ta strona została uwierzytelniona.
ROZDZIAŁ XI.
Pojedynek na pałasze i szpady.

§ 137. W Niemczech, Austryi i ziemiach polskich jest zwykłą bronią pojedynkową pałasz; we Francyi, Włoszech i Hiszpanii — najczęściej szpada.
§ 138. Egzemplarze broni, mające służyć do pojedynku, powinny być całkiem jednakowe w formie, w długości klingi, pod względem jej twardości, długości ostrza, następnie co do rękojeści, ciężaru, punktu ciężkości etc.
Klinga nie może mieć żadnych szczerb ani rdzy.
Przed przystąpieniem do walki powinni ją lekarze poddać desynfekcyi.
W pojedynku bez pchnięcia musi koniec broni być zaokrąglonym; przy zezwolonem pchnięciu — mają oba końce jednakowo być zaostrzone.
§ 139. Co do rodzaju i ciężkości broni decyduje zwyczaj miejscowy.
§ 140. Sekundanci oznaczają z góry, czy pchnięcie ma być dozwolonem, czy nie, następnie, czy walka ma się toczyć do pierwszej krwi, czy też do niezdolności jednego z zapaśników do władania bronią. Przyjąwszy warunek ostatni, należy też postanowić, czy — gdyby walka na pałasze względnie szpady została nierozstrzygniętą (i kiedy?) — należy sięgnąć po pistolety.
§ 141. Przybywszy na miejsce walki powinni sekun-