Strona:Kodeks honorowy i reguły pojedynku.djvu/51

należy go się najsurowiej wystrzegać; byłoby ono bowiem poczytane nietylko za czyn w wysokim stopniu niehonorowy, lecz wprost za zamach skrytobójczy, a w razie ciężkiego lub śmiertelnego zranienia powinien sprawca przez sekundantów bezwarunkowo być oddany w ręce sądu karnego.
 § 150. Przerzucenie broni z ręki prawej do lewej, lub walka lewą ręką wogóle, jest dozwolone tylko za poprzednią zgodą wszystkich sekundentów.
 § 151. Wydawanie podczas walki okrzyków tak przez zapaśników jak i przez sekundantów, jest wzbronionem.
 § 152. Parowanie lub zaczepka nieuzbrojoną ręką jest surowo zakazane.
 Jeżeli jeden z zapaśników to czyni, mogą sekundanci przeciwnika zażądać unieruchomienia ręki winowajcy, przez przywiązanie jej do ciała.
 § 153. Przy pojedynku z dozwolonem pchnięciem należy na tę okoliczność z naciskiem zwrócić uwagę zapaśników przed rozpoczęciem walki.
 § 154 Sekundanci mają obowiązek — bodaj z narażeniem życia — rozdzielić zapaśników, jeżeli:

 a) komendy: stój! nie usłuchano;

 b) jeden z warunków pojedynku został przekroczony;

 c) broń została złamaną lub wypada z dłoni;

 d) jeden z zapaśników wyślizguje się lub pada;

 e) padają słowne obrazy;

 f) reguła honoru została złamana;

 g) jeden z zapaśników został raniony.

 § 155. Sekundantom nie wolno dać komendy do przerwania pojedynku, jeżeli:

 a) jeden z przeciwników okazuje zmęczenie, a w jego interesie leży uzyskanie pauzy, aby przyjść do sił;

 b) jeżeli jeden z zapaśników zdradza tchórzostwo lub zupełne niedoświadczenie i ucieka przed bronią przeciwnika,