Strona:Kodeks honorowy i reguły pojedynku.djvu/66

dzieje się to jednak tylko z zachowaniem wszystkich środków kontroli i ostrożności wyżej podanych.
 § 222. Po ukończeniu tych przygotowań składają sekundanci broń napowrót do kasetek, wskazują zapaśnikom ich miejsca i proszą ich, by — jeśli tego nie czynili wprzódy — zdjęli surduty i kamizelki i obnażyli pierś dla zademonstrowania, że nic kuli nie stoi na przeszkodzie.
 Odmowa temu żądaniu równa się odmowie pojedynku.
 § 223. Po załatwieniu tej formalności zabiera głos kierownik walki i proponuje przedewszystkiem raz jeszcze pogodzenie się, następnie zwraca uwagę przeciwników na następujące punkta pojedynkowe:

 a) po komendzie: »odwieść!« należy tylko stać w pozycyi, z pistoletem nieruchomym, zwróconym wylotem w górę; wystrzał należy dać po komendzie: strzelić!

 b) po komendzie: stój! strzelać absolutnie nie wolno;

 c) niewystrzelenie jest uważane za strzał;

 d) podczas strzelania stać należy twarzą ku przeciwnikowi, wolno się jednak zwrócić trochę do niego bokiem;

 e) wolno zasłonić sobie twarz pistoletem, zwróciwszy go wylotem w górę;

 f) wolno strzelać ręką prawą lub lewą, a strzelającą wolno opierać o pierś, ale tylko o pierś;

 g) nie wolno nikomu strzelać w powietrze.

 Mając do czynienia z przeciwnikami biegłymi w regułach pojedynkowych, można te wyjaśnienia opuścić.
 § 224. Następuje powtórzenie krótkie a zwięzłe warunków pojedynku, poczem przemawia kierownik:
 Słyszeliście panowie, na jakich warunkach walka ma się odbyć i raz jużeście się na nie zgodzili. Czy przyrzekacie stosować się do nich z całą sumiennością?
 Otrzymawszy odpowiedź twierdzącą, ciągnie dalej:
 Teraz, panowie, proszę uważać na słowa komendy.