Strona:Konfederat.djvu/09

 — Domyślam się — wtrącił z radością Piróg — ten parów za cmentarzem...
 — O hoho!... parów — dodał szewc i sięgnął po szklankę.
 — Mówią, że niegdyś w tym parowie zabito kogoś.
 — O hoho!... jeszcze gorzej.
 — Święty Antoni!... a Radysz wygląda tak... tak...
 Szewc wytrzeszczył na bednarza siwe oczy i zamilkł. Piróg kręcił się na stołku z niecierpliwości, a szewc jak patrzał tak patrzał.
 Po chwili daremnego oczekiwania trącił Piróg szewca łokciem i szepnął mu do ucha:
 — Możebyśmy przeszli do alkierza... tu ludzie słuchają. Szewc kiwnął głową, a Piróg, wziąwszy obie szklanice do ręki, poprowadził przyjaciela do wązkiej, ciasnej komórki na poufną pogadankę.
 Obejrzawszy się wokoło jak człowiek, który wielką tajemnicę ma na sercu, zaczął Serdak:
 — Już od roku dzieją się u mego sąsiada dziwne rzeczy, w które nikt nie chciał wierzyć.
 Piróg przysunął się do szewca.
 — Zaraz, jak tylko śnieg stajał — ciągnął dalej szewc — wybrał się Radysz w drogę i aż dwa tygodnie bawił. Potem wrócił i nic nikomu ani słówkiem o tej podróży nie wspominał.
 — Ale wy przecież wiecie — przerwał bednarz.
 — Gdzie tam, jak w rogu... nic nie wiem! — odparł szewc, popijając ze szklanicy.