Strona:Koniki Tadzia, Stróżak, Lekcja Emilki.djvu/14

ka, a nie mogą napastnikowi dać rady, wrzeszczał w niebogłosu. Wkrótce ukazały się w oknach właścicielk bijących się uluhieńców. Panna Gertruda chwyciła kora za kark i przyłożyła mu parę klapsów.
 — masz! A masz!...
 — Proszę nie bić mojego kota! — wołcła maglarka. — Proszę go zaraz puścić!
 — A, to pani kot?... Dobrze że wiem! Pieska mego w mieszkaniu mojem napadł! Może jest wściekły!
 — Co?... mój kot wściekły? To chyba ten stkaradny pudel pani jest wściekły!
 — Mój pudel szkaradny?... Jak pani może tak się o moim Filonku wyrażać?
 I zaczęły się wymówki coraz głośniejsze a Franek aż się tarz ze śmiechu. Taki był ten chłopak złośliwy i psotny!
 Na wołowej skórze nie spisałby wszystkich jeo sprawek.
 Ojciec, jako ojciec, mało w domu siedział; to wodę nosił, to ulicę zamiatoł, to śnieg wygarniał, niewiele mógł wdawać