Ta strona została skorygowana.
58. Zbliża się dzień, Bóg tylko może go objawić.
59. Będziecież dziwić się prawdom które wam ogłaszam?
60. Śmiejecie się gdy powinniście płakać.
61. Radujecie się[1] bez powodu.
62. Wierni! kłaniajcie się Bogu i bądźcie oddani czci Jego.
ROZDZIAŁ LIV.
wydany w Mekce — zawiera 55 wierszy.
KSIĘŻYC.[2]
W Imie Boga litościwego i miłosiernego.
1. Za zbliżeniem się godziny, księżyc rozdzielił się.
2. Lecz niewierni na widok cudów odwracają głowy, mówiąc: jest to wielkie czarodziejstwo!
3. Uniesieni popędem swych namiętności, zaprzeczają cudów; lecz wszystko zostanie zapisanem niezatartem pismem.
4. Wystawiano im dzieje[3], które powinny były wyprowadzić ich z błędu.
5. Lecz rady mądrości na nic się im nie przydały.
- ↑ Słowa textu mogą się także tłómaczyć przez pysznić się, podnosić głowę, albo śpiewać.
- ↑ Wyraz Księżyc znajdujący się w pierwszym wierszu dał tytuł temu rozdziałowi. Mowa tu o sądzie ostatecznym. Jednym ze znaków poprzedzających ten sąd ma być rozpadnięcie się księżyca. Niektórzy komentatorowie sądzą, że tu jest mowa o cudzie który według nich Mahomet zdziałał, to jest że palcem przeciął księżyc na dwie połowy.
- ↑ O ludziach wyniszczonych za swoją bezbożność.
