nie, bada ręce, by się przekonać, czy nie mają jakichś ukrytych a ważnych właściwości, jaki jest ich wzajemny stosunek; rozmawia, mozolnie gimnastykuje struny głosowe, jak pianista przed ważnym koncertem odbywa długie i nużące próby.
Na przechadzce, bada w skupieniu tłumy obojętnych ruchomych cieni, jest jak człowiek, któryby odbywał podróż pierwszą między słońcami i planetami — nowe i piękne, ale jakże o rozrywkach myśleć, gdy wokoło tyle tajemniczych zagadnień.
Ulica z jej hałasem, ogród z zielenią, obce mieszkania i obce postacie, to lądy odległe, nieznane, zwiedzane w długich wieloletnich podróżach.
Bobo znużone zasypia i przez sen się niespokojnie porusza, bo widzi w sennem marzeniu ułamki obrazów, jak widziało je niedawno na jawie.
Zdobyło zaledwie kilka pewników, posiada wiele niesprawdzonych, przypuszczalnych prawd i tyle tyle jeszcze zagadnień, które musi rozwiązać.
∗ ∗
∗ |
Bobowi pokazują obrazki, patrzy i nie rozumie. Ale patrzy ciekawie, jak na wszyst-
