Strona:Korczak-Bobo.djvu/42

Pod kołdrą ciepło, a w pokoju zimno i ciemno, na ulicy zimno i błotno, a w szkole...
 — Pani kazała się spytać, czy Stasio wstał... Niech Stasio wstaje, bo późno... Stasio się spóźni do szkoły.
 Ludwika pociąga za kołdrę.
 — Zaraz.
 — Zaraz to zaraz. Proszę wstać.
 — Niech Ludwika sobie idzie.
 Ach, jak on nienawidzi tej wstrętnej kuchary, która do wszystkiego się wtrąca.
 — Dobrze, powiem pani. Niech sobie Stasio leży. — Stasio nienawidzi Ludwiki. Nienawidzi za to, że musi wstać, za to, że dziś poniedziałek a w tygodniu niema święta, za to, że nauczyciel odda dziś dyktando, w którem Stasio zrobił dwa grube błędy, o których wie; a wreszcie za to, że dziś jest pierwsza gieografja, z której go pewnie wyrwie, bo tylko sześciu zostało, którzy odpowiadali po razie.
 — No co, wstaje? — rozlega się głos mamy ze stołowego pokoju.
 Stasio siada w łóżku i pod kołdrą zaczyna się ubierać leniwie.
 — Acha, — mówi Ludwika z tryumfującym uśmiechem.
 — Jak Ludwika nie pójdzie, to ja się nie będę ubierał.