Strona:Korczak-Bobo.djvu/49

ważył. — Śmiałym ruchem odkrywa stopień: trójka z minusem. Gdyby zauważył, byłaby dwójka. — I Stasio doznaje bardzo złożonego uczucia: wdzięczności dla Szparaga, że nie zauważył błędu — i gniewu, że mu za jeden gruby błąd i dwa małe — postawił tylko trójkę z minusem: przecież mógł czystą postawić.
 — Widzisz? — pokazuje sąsiadowi.
 Sąsiad powitał odkrycie życzliwym uśmiechem.
 — A ty ile?
 — Trzy plus.
 Zaczęli porównywać błędy.
 — Ciszej, — upomina nauczyciel.
 I zaczyna się poprawianie dyktanda, dziesiątki prawideł, powtarzanych dziesiątki, mało — setki razy. — Stasio patrzy na trójkę z minusem i nie myśli o niczem: jego system nerwowy wyczerpał się do dna. Siedzi bezmyślnie i nawet się nie cieszy.
 — Przemyski!
 Stasio wstaje.
 — Dlaczego? — pyta nauczyciel.
 Stasio patrzy błagalnie na kolegów.
 — Priewoschodnaja stiepień, — brzęczą ze wszystkich stron klasy.
 — Priewoschodnaja stiepień, — powtarza Stasio.