Strona:Korczak-Bobo.djvu/56

biej i gramatyki uczą się wszyscy, których Stasio zna; bez tego nie można dostać promocji. Ale on jest nieszczęśliwszy od nich o całą muzykę.
 Tatuś mówi, że muzyka — to zawracanie głowy, a mama, — że strata pieniędzy. A mimo to każą trzy razy na tydzień brzdąkać po godzinie z panią i codziennie — samemu. A kiedy wieczorem uwolni się od lekcji, słyszy zaraz:
 — Stasiu, idź grać.
 Czasem Stasiowi żal nauczycielki: ona niewinna, że przychodzi, — bo musi; a czasem na złość jej robi i pięć razy z rzędu bierze krzyżyk po kasowniku. Bo dlaczego się ciągle skarży na niego? A on ma przecież jeszcze gimnazjum!
 I poco, kiedy mu wcale muzyka niepotrzebna?
 Siedź i graj tu, jak masz dwie dwójki na ten tydzień, a jutro klasowe zadanie; wesoło, niema co mówić.
 — Stasiu, uważaj.
 — Ja uważam.
 — Stasiu, dlaczego ty mnie tak męczysz?
 Nauczycielka powiedziała to smutnym, łagodnym głosem. Stasio drgnął. Biedna. — Stasio z trudem powstrzymuje łzy.