Strona:Korczak-Bobo.djvu/62

jacielowi nic nigdy nie mówi, bo potem się z nim pokłóci, albo co, — i ten wszystko wypaple — i potem się śmieją.
 Prawdziwego przyjaciela Stasio nie ma.
 — Jeżeli ją spotkam, to zrobię zadanie, — myśli, i pragnie ją spotkać, rozgląda się, idzie wolniej, coraz wolniej.
 I ze złem przeczuciem przestąpił próg szkoły.
 Już na schodach krzyknął mu tryumfująco kolega:
 — Chodź prędzej. Wiemy które będzie zadanie.
 W klasie nastrój świąteczny.
 — Masz, przepisuj prędko.
 Stasio wyrywa kartkę z bruljonu.
 — Prędzej!
 Z uderzeniem drugiego dzwonka robota skończona.
 — A skąd wiecie, że to akurat zadanie będzie?
 Rzecz w tem, że nauczyciel przerabiał z klasą zadania na cztery diejstwia i zrobił wszystkie po kolei od 370-go do czterysta piątego, tylko jedno zadanie przepuścił. Naturalnie, że to jedno właśnie zostawił na dzisiejszą klasówkę.
 Każda klasa i każdy uczeń zosobna skłonni są myśleć, że nauczyciel niemi się tylko zajmuje.