Strona:Korczak-Bobo.djvu/72

klasy, zostawić na drugi rok nie może; ale owo: popamiętasz ty mnie“... A jak powie dyrektorowi, co wtedy? — A nauczyciel w kratce — Przemyski — postawił cztery grube pałki: z przedmiotu, uwagi, pilności i sprawowania.
 Koledzy patrzą na Stasia ze współczuciem: to, co jego spotkało, mogło spotkać każdego z nich. — Biedny Przemyski. — Podczas pauzy będą o nim mówili w uczitielskoj, — całe gimnazjum, wszyscy się dowiedzą, — i będą się mścili.
 Co za straszny, straszny, straszny tydzień — myśli Stasio.
 — Pójdziemy razem, dobrze? — proponuje Kowalski.
 — Wszystko mi jedno, — odpowiada Stasio.
 Kowalski nie czuje się urażonym szorstką odpowiedzią Stasia. Wie, że Przemyski go lubi, ale jest zły, bo ma zmartwienie.
 — Daj, zapnę ci raniec, — mówi łagodnie.
 Stasia rozbraja jego dobroć. — Wychodzą razem na ulicę. — Kowalski będzie go pocieszał, — i Stasio się rozerwie, — zapomni. — Co to ważnego: kaligrafja?
 Przyczepił się do nich Malinowski. Dali mu odprawę, ale Malinowski nie ma ambicji i czepia się ich natrętnie.
 — Idź sobie.