Strona:Korczak-Bobo.djvu/73

 — Zabronisz mi chodzić po ulicy?
 Zwalniają kroku, — Malinowski toż samo.
 — Dobrze, łaź za nami. — Ogon! — Pies. Chodź tu, — na, — na!
 Malinowski wie, że w ten sposób chcą go się pozbyć, — więc postanawia rozłościć ich jeszcze bardziej.
 — Przejdźmy na drugą stronę, proponuje Kowalski.
 — Poczekajcie: ja jutro dyżurny, to się wam odpłacę, — krzyczy wślad Malinowski.
 — Dobrze, odpłać!
 Chwilę idą w milczeniu. Jakby tu zacząć, aby nie urazić przyjaciela?
 — Słuchaj Przemyski, przecież on ci nic nie może zrobić, — czego ty się go boisz?
 — Nie boję się wcale, tylko się będzie ciągle przyczepiał.
 — A ja ci mówię, że za tydzień o wszystkiem zapomni.
 — A jakże, zapomni, jak ja będę siedział na ostatniej ławce.
 — To też nie siadaj. Jak ci co powie, to mu powiesz, że jesteś blizoruki — i już.
 — A on pewnie już naszczekał na mnie.
 — A ja ci mówię, że nie. On sam się boi dyrka.
 — Więc poco mi cztery pałki postawił?
 — To też go poproś, żeby przekreślił.
 Stasio nie odpowiada. Bo oto naprzeciw