Strona:Korczak-Bobo.djvu/77

jętnie, ale i on lubi słuchać. Najgłówniejsze to, że są sami i mogą robić, co chcą.
 Mama włożyła rękawiczki, a tatusia niema. — Dzieci kończą kolację.
 Zosia wbiła widelec w skórkę od chleba i wyciera talerz z resztek masła i okruchów kotleta.
 — Patrz, szczotkę zrobiłam z chleba.
 — Oślica, myśli Stasio.
 Józio także zrobił szczotkę z widelca i chleba.
 — Już po mnie małpujesz, mówi Zosia.
 Mama i dzieci niecierpliwią się.
 — Żeby już sobie poszli, myśli Stasio.
 Zgrzyt klucza. Tatuś przyszedł.
 — Tylko nikomu nie otwierać. Lampa żeby nie filowała. Ludwika niech nie wychodzi. — Bądźcie grzeczni.
 Dzieci zostały same. Nie wiedzą, czemu, ale dziś mniej się jakoś cieszą, niż zwykle. Stasio jeden wie tylko, ale nie powie. — Dzisiejsza awantura z kaligrafem i dwie dwójki. Niezrobionego zadania Stasio nie liczy, bo powiedział już mamie, że nie zrobił.
 Józio przerysowuje obrazek z „Przyjaciela“, Stasio czyta kradzieże w kurjerku, — to dobre na zwyczajny wieczór, ale nie, kiedy mamy niema. Zosia chce dać hasło do zabawy.