Strona:Korczak-Bobo.djvu/82

 — Poczekaj, dam ja ci za wczorajsze, — odgraża się Malinowski.
 Malinowski jest dzisiaj dyżurnym. — Stasio przypomina sobie wczorajszą kłótnię, i niepokój wkrada mu się w serce. — Malinowski i tak jest świnia i lizuch, a teraz jeszcze...
 Po drugim dzwonku ktoś gwizdnął.
 — Przemyski, dlaczego gwiżdżesz? — ryczy na cały głos Malinowski, wiedząc, że pedel chodzi po korytarzu.
 — Kłamiesz: to nie ja gwiżdżę, — broni się Stasio, choć wie, że jeśli dyżurny powie pedlowi, to napewno uwierzy dyżurnemu. Stasio czuje swoje położenie bez wyjścia, i bezsilny gniew w nim wzbiera.
 W klasie ktoś gwizdnął po raz drugi.
 — Znowu Przemyski? — wrzeszczy Malinowski i zapisuje Stasia na kartce.
 Ale pedel nie słyszał; Stasio jest ocalony. Stasio pokaże temu świntuchowi, że go się nie boi.
 — Masz, zapisuj sobie, i gwizdnął sam teraz.
 I w progu ukazał się inspektor.
 — Kto gwizdał?
 — Przemyski, — i podaje kartkę.
 — Zostaniesz na dwie godziny po lekcjach.