Strona:Korczak-Bobo.djvu/84

 Inspektor nie słyszy, — idzie przez korytarz. Na wschodach tłum ich rozdziela. Stasio przedziera się z jakimś dzikim uporem. Powie mu wszystko od samiutkiego początku, — wszystko mu powie, — od samego poniedziałku powie. — Przebaczy, napewno przebaczy, — nie napisze do sztrafnego. Na progu uczitielskoj zastępuje drogę.
 — Proszę pana...
 — Wiem, wiem...
 — Proszę pana...
 — Już nie będziesz więcej, — prawda?
 — Już nie będę.
 — Jak nie będziesz, to bardzo dobrze, a dziś posiedzisz dwie godziny. Zrozumiałeś?
 I znikł.
 — No co?
 — Idźcie do djabła!
 Stasio wraca do klasy i wybucha gwałtownym płaczem.
 — Przemyski, wyjdź z klasy, — woła zdaleka Malinowski.
 Stasio nie odpowiada. Malinowski nie śmie drugi raz powtórzyć rozkazu.
 Do klasy wchodzi klasowy gospodarz: czy wszyscy wyszli, czy okna otwarte?
 — A ty co? Aaa, Przemyski. — Źle, źle: wczoraj trzy pałki, dziś koza.
 I za tych kilka obojętnych słów Stasio jest mu tak wdzięczny, jak za najwyższe