Strona:Korczak-Momenty wychowawcze.djvu/39

 Ledwo zapytałem, czy chce, bym go wziął, już żałowałem.
 — Nie teraz, w poniedziałek przyjadę po ciebie. Zapytaj się jutro brata, czy ci pozwoli. Poradź się, pomyśl.
 Jedziemy — księżyc — śnieg. O czem myśli? — Rozgląda się ciekawie: kościół, dworzec, wagony, most. — Twarz pospolita. Jest podobno pracowity, — szpital ma swój warsztat ciesielski — oddam go Dudukowi na naukę.
 Egzamin: nie zapomniał czytać. Zadanie arytmetyczne:
 — Obecnie ile ma lat?
 Czuję, że nie rozumie, co znaczy obecnie.
 — Obecnie? To — jak komu co obiecać.
 Nie poprawiam.
 Dostał od brata 50 kop. — kupił ciastka z powidłami, cukierki, u nas jadł zimny salceson — arcydzieło Płaski, — wieczorem brzuch rozbolał. Ból w okolicy ślepej kiszki. To źle: chciałem, by jadał z kotła żołnierskiego, dopóki się nie rozstrzygnie, czy zostanie. — Chciałem, żeby odrazu miał ściśle określony plan dnia. — Walenty wzdycha:
 — I poco to panu było?
 Stefan ma wrodzone poczucie ładu: kiedy kończy lekcję, książki składa na boku stołu, pióro obok kałamarza. Zawiesił ręcznik, jeden koniec zwieszał się niżej — poprawił.
 — Dlaczego za 50 kop. nakupił łakoci?
 — A co będę żałował pieniądze?
 To nie jego zdanie, a jakiegoś jego autorytetu: Nazarki, albo Klimowicza (Klim. ładnie rysuje).
 — Ojciec wróci, — mówię mu.
 — Jak wróci, to dobrze, a jak nie, to drugie dobrze.
 To też musiał słyszeć. Ile głupstw mogłem mu powiedzieć na temat:
 — Fe, jakże można... o ojcu... i t. d. Jego teraz inne sprawy zajmują:
 — Poco są te paski przy lusterku?