Strona:Korczak-Momenty wychowawcze.djvu/49

 Daję papier listowy i kopertę — Dwa razy probował, — nie udało się. — Tyle papieru zepsuł. — Dobrze, jutro z mojej kartki przepisze.
 Zadania arytmetyczne robiliśmy bez przerwy półtorej godziny.
 — Już dosyć?
 — Nie, do końca stronicy.
 Kto wie, czy zbiór zadań nie jest najlepszym podręcznikiem do ćwiczeń w czytaniu. — Zadania, zagadki, szarady, żartobliwe pytania — dziecko je nie tylko musi, ale chce zrozumieć. — Zresztą nie wiem: może rozdwojenie uwagi nie jest pożądane. — Dość, że w dzisiejszej lekcji zadania wyrugowały i zastąpiły czytanie.
 — Ile pan papierosów pali, pewnie pięćdziesiąt?
 — Nie, dwadzieścia.
 — Niezdrowo palić: jeden chłopiec chuchnął na papier, to się zrobił cały żółty. Jak w papierosie jest wata, to zatrzymuje dym.
 — A ty paliłeś już kiedy?
 — Czemu nie?
 — W ochronce?
 — Nie, jak byłem z bratem.
 — A skąd brałeś?
 — Jak leżały na stole albo na szafie... A czy panu się kręci w głowie.
 — Pewnie się trochę kręci.
 — A mnie się kręciło... Ja nie chcę się przyzwyczajać do palenia.
 Pauza.
 — Prawda, ze jak będzie ciepło, to będziemy na koniach jeździli? (to dla niego ważne, — pamięta obietnicę).
 — Lepiej, żebyśmy nie jeździli, a stali na miejscu.
 — Nie, ja myślę — do Tarnopola.
 — Konie boją się samochodów.