paznokcie. Piersi jej trochę beznadziejnie zwisały, ale malarz wytłumaczył sobie, że to pewnie dziedziczne.
Niewiasta uśmiechnęła się rozkosznie...
— Niech ktoś usiądzie... tu... bliżej... jeszcze bliżej... O, tak! A teraz niech coś powie o sobie.
— Ja?
— A tak, panie malarzu. Co się robi, co się maluje, wszystko... wszystko...
— Żyje się, proszę pani...
— I maluje?
— I maluje.
— Ludzi czy drzewa?
— Ludzi.
— To ciekawe! A drzew nie?
— Nie.
— To ciekawe! A pan maluje dzieci czy dorosłych?
— I dorosłych i dzieci...
Malarz skrzywił pociesznie głowę i spojrzał na nią rozrzewniony.
— Czemu pani tak wzdycha?
— Bo pan maluje dzieci. Ach, jakżebym pragnęła mieć dzieci.
Biedna niewiasta patrzyła przed siebie, gdzieś wdal.
A malarz się {{Korekta|rozczułił,|rozczulił,} albowiem dotąd spotykał kobiety, które, jako żywo, nie chciały mieć dzieci. Chciał jej zato powiedzieć coś, coby było jak miód.
— Pani jest strasznie dobra.
— Ja? O, nie, drogi panie... Niech ktoś temu nie wierzy. Ludzie o mnie mówią, że jestem zła.
Malarza omal że krew nie zalała.
— Ludzie to są małpy, proszę pani.
— Och, niech pan nikogo nie oskarża. Może ja naprawdę jestem zła. Kto wie?
— Ale blaga!
Dusza znów trąciła malarza w bok, aby się wyrażał przyzwoicie.
— Pani jest strasznie dobra.
