Strona:Król Cyganerji; Znakomity Gaudissart; Bezwiedni aktorzy.djvu/133

Gaudissartowi sześćdziesiąt ośm pchnięć przyparłszy go do ściany.
 — Tam do licha, ależ z pana gracz, rzeki zdyszany Gaudissart.
 — Pan Vernier jest jeszcze o wiele tęższy odemnie.
 — O, do licha! o, do licha! wybieram tedy pistolety.
 — Radzę panu, bo, widzi pan, skoro się weźmie wielkie kawaleryjskie pistolety i nasypie prochu po brzegi, nie ryzykuje się nigdy nic, pistolet znosi i każdy wraca do domu z honorem. Niech mi pan pozwoli to urządzić. Cóż u kaduka, toby było ładnie, gdyby dwóch zacnych ludzi miało się pozabijać dla głupiego gestu.
 — Czy pan jest pewny, że pistolety zniosą na tyle? Ostatecznie, żąłby mi było zabić tego człowieka.
 — Niech pan śpi spokojnie.
 Nazajutrz rano, dwaj przeciwnicy, nieco bladzi, spotkali się niedaleko mostu na Cisę. Dzielny Vernier omal nie zabił krowy, która przechodziła drogą o dziesięć kroków od niego.
 — Pan strzelił w powietrze! wykrzyknął Gaudissart.
 Na te słowa przeciwnicy uściskali się.
 — Pański żarcik, rzekł wojażer, był trochę ostry, ale wesoły. Przykro mi, że pana