Strona:Król Cyganerji; Znakomity Gaudissart; Bezwiedni aktorzy.djvu/167

 Dostrzegłszy żywość właściwą ludziom z Południa, dodała wzruszonym głosem: „To po biednej księżnej de Lamballe“.
 — Jakto, tak blisko Zamku? wykrzyknął Bixiou.
 — Panie, oni w to nie wierzą, odparła.
 — Droga pani, my nie przychodzimy aby kupować, rzekł mężnie Bixiou.
 — Widzę to, proszę pana, odparła pani Nourisson.
 — Mamy różne rzeczy do sprzedania, ciągnął znakomity karykaturzysta. Mieszkam przy ulicy Richelieu, numer 113, szóste piętro. Gdyby pani zechciała zajść na chwilę, mogłaby pani zrobić bajeczny interes...
 — Ten pan chce może kilku łokci muślinu, które dobrze na kimś leżą, rzekła z uśmiechem.
 — Nie, chodzi o suknię ślubna, odparł poważnie Leon de Lora.
 W kwadrans później pani Nourisson przyszła w istocie do artysty, który na zakończenie tego żarciku zabrał do siebie Leona i Gazonala. Pani Nourisson zastała ich poważnych nakształt autora, którego praca nie zyskała sukcesu, na jaki zasługuje.
 — Pani, rzekł nieustraszony kawalarz pokazując parę damskich pantofli, to po cesarzowe! Józefinie.
 Trzeba było odpłacić pani Nourisson równą monetą jej księżnę de Lamballe.