Strona:Król morza.djvu/17

— 15 —

kitnych oczach, w długich sukniach śnieżnej białości, przetykanych perłami.
 Jak tylko weszli, zerwał się wicher gwałtowny, biły pioruny, błyskały błyskawice, burza szalała...
 Nieznany król podszedł do Lidji i rzekł: — Oto twój pierścień, wyciągnąłem go z morza, dochowaj przysięgi i weź mnie za małżonka, o oto twoja drużyna weselna.
 To mówiąc wskazał na szereg bladolicych dziewic i wziął Lidję za rękę.
 Ręka króla była zimna jak lód i wylgotna.
 Wydarła mu swą rękę i zawołała z najwyższą odrazą:
 — Precz odemnie, ty morska istoto! Nie powracaj tu więcej!
 I poczęła uciekać. Ale blade dziewice otoczyły ją wokoło, zarzuciły na nią swoje zasłony i nie dopuściły do ucieczki.
 Król morza zadął w swój róg perłowy, a natychmiast zerwała się jeszcze silniejsza burza, zgasły światła, fale mor-