Strona:Królewicz - żebrak wg Twaina.djvu/009

w sobie wysokie dworskie osobistości. Mały Tom poszedł tak blizko, iż całą twarz prawie umieścił w kracie. Przez nią to ujrzał chłopczynę zachwycającej urody, ubranego w tkaninę z kosztownej materyi przetykanej złotem i drogiemi kamieniami. Obok chłopięcia stało kilku wygalonowanych lokai.
 — Ach! to książę, niezawodnie sam książę, — wyszepnął Tom w oszołomieniu i bardziej jeszcze wysunąwszy się, przycisnął twarz do kraty.
 Spostrzegłszy Toma w jego łachmankach jeden z wartowników, pchnął go tak silnie, iż chłopczyna upadł na ziemię. Tłum wybuchnął śmiechem, a młody książę spostrzegłszy co się stało, w jednej chwili poskoczył ku bramie. Jak śmiesz poniewierać tym małym biedakiem? — zawołał książę rozgniewany. — Otwieraj natychmiast bramę i wpuść go do mnie.
 — Niech żyje książę Walii! — wykrzyknął jednogłośnie tłum.
 Wartownik wpuścił Toma, który zbliżył się do księcia Edwarda.
 — Zapewno biedaku zmęczony jesteś i głodny, — pytał ze współczuciem młody książę — świadczy o tem twoja wybladła twarzyczka. Pójdź za mną!....
 Tu odprowadził Toma do bogatej pałacowej sali, którą nazwał swoim gabinetem.
 Wkrótce podano wykwintne śniadanie, jakiego Tom nie widział w swem życiu.
 Siadłszy przy stole, Tom zajadał z apetytem.
 — Jak się nazywasz? — pytał książę Edward, patrząc na chłopca z dobrotliwym uśmiechem.
 — Tom Canty, sir...
 — Tom, piękne imię, — zawołał książę. — A gdzież ty mieszkasz?
 — W mieście, w dzielnicy Aufale Corty.