Strona:Królewicz - żebrak wg Twaina.djvu/018

 Tu łkanie przerwało mu mowę,
 — Książę zachorował... książę zwarjował! — wołano w pałacu.
 Wkrótce pośród dworzan ukazał się jeden z łowców i stanąwszy pośród zebranej służby, rzekł głośno:
 — Król zabronił powtarzać te fałszywe wieści. Kto nie posłucha, śmierć go oczekuje.
 Milczenie głębokie zapanowało na sali. Upłynął kwadrans czasu, gdy nagle wołać zaczęto:
 — Książę! usuwać się z drogi!
 Tom szedł prowadzony przez lordów, kłaniano się przed nim nizko w około. Dwóch lordów prowadziło go pod ręce, za niemi szli dworzanie, doktorzy i orszak służących.
 Wprowadzono Toma do jednej z najbogatszych sal pałacowych. Drzwi za nim się zamknęły. W pobliżu drzwi leżał na złotolitej kanapie jakiś otyły mężczyzna. Za pierwszem wejrzeniem, Tom dostrzegł otyłą twarz o surowem wejrzeniu i wielką jego siwą głowę. Jedna z opuchniętych nóg starca w całkowitości pokryta bandażem, leżała wsparta na poduszce.
 Wszyscy przed nim pochylili głowy. Był to groźny król Henryk VIII.
 Przyzwawszy Toma, mówił z nim łagodnie.
 — Cóż powiesz mi Edwardzie, mój synu? — pytał — chciałeś zażartować z twego kochającego ojca, nieprawdaż?
 Tom prawie że nie słyszał słów króla, stojąc jak oszołomiony, wreszcie blady i drżący padł na kolana przed królem.
 — Tyś królem — wyjąknął — kara mnie więc nie minie!
 Wyrazy Toma śmiertelnym ciosem uderzyły króla. Spojrzał po otaczających dworzanach, a zatrzymawszy wzrok na chłopcu mówił ze smutkiem: