Strona:Królewicz - żebrak wg Twaina.djvu/035

 — Ha! ha! wkrótce będziesz musiał inaczej odpowiedzieć, mówił tenże głos. — Uciekaj bez namysłu, inaczej biada ci, biada! Zamordowałeś księcia!
 — Wielki Chryste — zawołał John Canty, stając przerażony.
 Obudziwszy ze snu całą rodzinę nakazał żywo zabierać się w drogę.
 W parę chwil cała gromada Cantych pędziła ciemną uliczką. John Canty schwyciwszy księcia za rękę, ciągnął go za sobą.
 — Trzymaj język za zębami — wołał, a nie nazywaj mnie ty głupcze po imieniu, rozumiesz, ponieważ inne przybrałem. A gdybym cię przypadkiem zgubił gdzie w tłoku, pamiętaj, żebyś był na moście Londyńskim!
 Wkrótce cała rodzina znalazła się na jakiejś jasnej ulicy w pobliżu Tamizy. Wszędzie płonęły ogniska, w około których krzyczano, śpiewano i tańczono. Matka i siostry Toma zamieszały się gdzieś w tłumie, książę również wyrwać się usiłował, było to jednak daremnem, bowiem przeciskając się Canty, trzymał go silnie za rękę. Wreszcie czyjaś dłoń silnie pochwyciła Canty’ego za ramiona.
 — Dokąd to tak śpieszysz, przyjacielu, zagadnął nieznajomy, przytrzymując Canty’ego.
 — Co ciebie to obchodzi, puść mnie, rozumiesz, odparł tenże.
 Nieznajomy zagrodził drogę laską, wołając.
 — Nie postąpisz dalej. — Wypij wprzód zdrowie księcia Walii.
 — Dobrze, — rzekł Canty — dawaj kubek, lecz prędko!
 Ucztujący przynieśli wielkie naczynie. Człowiek, który zaczepił Canty’ego trzymał je przed