Strona:Królewicz - żebrak wg Twaina.djvu/052

 — Zawyrokowano mnie, zawołał nieszczęśliwy, na ugotowanie żywcem.
 — Zamilcz, nieszczęsny! — zawołał król — okropności takich słuchać niepodobna, a po chwili:
 — Dobrze, dodał, stanie się jak chcesz, zostaniesz powieszonym!
 Gdy skazany zaczął wynurzać swą wdzięczność Tomowi, tenże zapytał Hartforda.
 — Czy istotnie w naszym kraju istnieje taki barbarzyński zwyczaj?
 — Tak, odrzekł Hartford, stosuje się on do wszystkich trucicieli!
 — Prawo to ma być zmienionem, zawołał Tom, od dziś żaden przestępca nie otrzyma tak okrutnej kary!
 — Słowa twoje, nasz panie i królu, promieniejąc z radości mówił Hartford, zacne i poczciwe. Zapamiętają je nasze dzieci, wnuki i prawnuki.
 Dowódzca straży chciał wyprowadzić skazanego, Tom, rozkazawszy, by pozostał, zawołał:
 — Stój, niech wybadam tego nieszczęśliwego, a zwracając się do skazanego:
 — Opowiedz mi, jak było! zawołał.
 — Królu mój, jestem niewinny. Świadków na to niemam i prawdy dowieść nie mogę. Oskarżają mnie o otrucie chorego w jednej wsi. Byłem jednak w tym czasie gdzieindziej w innem miejscu, tam nie gubiłem duszy ludzkiej, lecz przeciwnie ratowałem chłopczynę, który tonął, a ja...
 Nie pozwalając kończyć występnemu, zapytał nagle:
 — A o której to porze dnia otruł on człowieka?
 — O dziesiątej z rana. Było to w sam dzień nowego roku.
 Tom rozkazał: Wypuścić go natychmiast z więzienia. Tak rozkazuje król.