Strona:Królewicz - żebrak wg Twaina.djvu/069

 — Czekaj tu na mnie, powrócę za chwilę.
 I Janek nieznacznie oddalił się za kobietą.
 Serce króla zabiło gwałtownie. Oto Janek odejdzie dalej, a on korzystając z chwili ucieknie.
 Wypadło jednak inaczej. Janek podkradł się ku kobiecie, schwycił jej pakunek, a owinąwszy w podarte płótno jakie miał pod pachą, podbiegł do króla.
 Kobieta nie zauważyła kradzieży. Zaledwie poczuła ją, gdy koszyk jej wydał się za zbyt lekkim. Spogląda weń, a pakunku niema!
 Kobieta zaczęła krzyczeć. Janek wsunął przedmiot skradziony w ręce króla, wołając:
 — Teraz biegnij za mną i wołaj; trzymaj! łapaj! a pamiętaj! przedewszystkiem, zbij ich z tropu.
 Janek w oka mgnieniu skręcił w róg, biegnąc uliczką. Za chwilę powrócił patrzeć, co stanie się jego wrogowi.
 Rozgniewany król, iż wsunięto mu w rękę przedmiot skradziony, rzucił gniewnie pakiet o ziemię. Kobieta wraz ze zebranym tłumem otoczyły króla w jednej chwili.
 Kobieta jedną ręką pochwyciła Edwarda, drugą chwytała przedmiot skradziony. Król szarpał się wyrywając się jej z rąk.
 Janek, obserwując całą tę scenę, której był głównym winowajcą, zacierał ręce. Jakże był kontent, iż raz nareszcie wroga jego wsadzą do więzienia. I powracał do siebie zadowolony, iż dopiął swego i oddał Edwarda w ręce policyi.
 Król stał ciągle, obraniając się jak mógł od napaści kobiety. Wreszcie zawołał groźnie:
 — Puść mnie, głupia babo, rozumiesz, nie ja ukradłem twoje mienie.
 Tłum urągał coraz bardziej nad biednym chłopcem. Jakiś kowal w zatłuszczonym kaftanie zbliżył się do króla, chcąc go uderzyć widocznie.