Strona:Królewicz - żebrak wg Twaina.djvu/080

 Mayles padł na stół, zakrywając twarz rękoma.
 Po krótkiej przerwie, Gwidon zapytał służących:
 — Czy który z was poznaje tego człowieka?
 — Nie poznajemy, nie znamy! — odpowiedzieli słudzy.
 — A zatem — rzekł Gwidon — skończone. Słudzy nie poznali, żona ma również cię nie poznała.
 W jednej chwili rozszalały Mayles zerwał się z krzesła, a przycisnąwszy Gwidona do ściany, pochwycił go za gardło.
 — Żona twoja nie poznała, łotrze! — wołał zajadle — lady Anna, twą żoną? Teraz dopiero rozumiem całą podłą, nędzną intrygę. Ten list, toś ty sam napisał, oszukałeś ojca i podstępem przywłaszczyłeś sobie moją narzeczoną i moje włości.
 Po chwili, wypuszczając z rąk przestraszonego Gwidona, zawołał:
 — Precz mi z oczu. Nie wódź mnie na pokuszenie!
 Posiniały z gniewu Gwidon padł bezsilny na krzesło. Rozkazał sługom wiązać Maylesa, nikt jednak z nich nie śmiał uczynić tego. Sługi nie ruszały się z miejsca.
 — Nic panie nie wskóramy — rzekł jeden z nich — podczas gdy my jesteśmy bezbronni, ten człowiek ma szpadę.
 — Więc cóż z tego, tchórze przebrzydli, — wołał Gwidon — za to on jeden, a was tylu. Pochwycić go, kiedy rozkazuję, rozumiecie!!!
 Mayles zawołał groźnie:
 — Poważcie tylko krok jeden postąpić, a los wasz marny!